Język polski

Język polski jest okropnie trudny dla obcokrajowców. Niektórzy twierdzą, że w ogóle najtrudniejszy. Jest na przykład dużo trudniejszy od niemieckiego.

Wiem, że po niemiecku trudno nauczyć się nam niektórych rzeczy, np. trudno nam zapamiętać rodzaj gramatyczny rzeczowników – tym bardziej, że często nie zgadza się on z rodzajem tego samego wyrazu po polsku. W polskim od razu na pierwszy rzut oka na rzeczownik (po jego końcówkę) można w większości wypadków odgadnąć jego rodzaj gramatyczny, po niemiecku nie, i często nie jesteśmy pewni, czy użyć „der”, „die” czy „das”.

Ale nawet ta „łatwość” polskiego niewiele pomaga, bo rzeczowniki odmieniają się przez 7 przypadków (w odróżnieniu od tylko czterech niemieckich), często nieregularnie, i obcokrajowcy uczą się tego w pocie czoła. Weźmy proste słówko „ręka”, „die Hand” i porównajmy odmianę po polsku i po niemiecku:

Mianownik	ręka	Nominativ	die Hand
Dopełniacz	ręki	Genitiv	der Hand
Celownik	ręce	Dativ	der Hand
Biernik	rękę	Akkusativ	die Hand
Narzędnik	ręką
Miejscownik	ręce
Wołacz	ręko

Albo na przykład zwykłe, niewinne słówko „DWA” – ileż ma form w języku polskim! Każda forma do czego innego!

dwa, dwie, dwoje, dwóch, dwu, dwaj, dwiema, dwom, dwóm, dwoma, dwojga, dwojgu, dwojgiem, dwójka, dwójki, dwójkę, dwójką, dwójce, dwójko dwójek, dwójkom, dwójkach, dwójkami, dwója itd.

Nie wierzysz?

Mamy dwa samochody. Konkretnie dwie beemki. Jedziemy samochodem we dwoje. Z tyłu wsiadło dwóch kolegów. Ci dwaj koledzy piją piwko. Nie jadą z dwiema koleżankami, gdyż dwóm koleżankom akurat coś wypadło. Więc jadą z dwoma piwami ;]. To nie jest dużo jak dla dwojga. Dwojgu kolegom zachciało się pogawędki. Jednemu się przypomniało, że jak jechał kiedyś z dwojgiem rodziców i dziadkami. Dwójka dziadków opowiadała,  że w szkole miała same dwójki. Bo zamiast się uczyć oglądali Dwójkę (tvp2). I każdy z nich lądował z dwójką na koniec semestru. Nie szło im za dobrze w dwójce (II LO), więc przenieśli się do trójki. Przed odejściem walnęli sprejem na ścianie napis „żegnaj dwójko!”.

Pomijając też naszego chrząszcza brzmiącego w trzcinie, namówcie jakiegoś obcokrajowca na powiedzenie „cieszę się/czeszę się”! albo „dotknęlibyśmy” lub „drgnęlibyście”!

Jaki z tego wniosek?
Już znasz doskonale co najmiej jeden bardzo trudny język. Tym bardziej jesteś w stanie dobrze nauczyć się niemieckiego.

P.S.

Korzystałam tu z następującego bardzo mądrego forum o języku polskim (po angielsku):

http://www.polishforums.com/general-language-17/polish-was-chosen-hardest-language-world-learn-d-34156/6/