Czasowniki są „duszą” języka. Bez czasowników ani rusz. Dobrze jest zdać sobie z tego sprawę już na początku nauki języka obcego i zwracać na nie szczegóną uwagę. Na ich odmianę, ewentualne nieregularności, połączenia z innymi wyrazami i przypadkami gramatycznymi i w ogóle na kontekst używania.
Jedną z lepszych metod do nauki akurat czasowników (choć nie tylko) są KARTECZKI. Karteczki, nazywane także „fiszkami” lub z angielskiego „flashcards”.
Najlepiej jest zrobić je sobie samemu, z różnych powodów:
1. Samodzielnie zrobione karteczki odpowiadają w 100% akurat naszym potrzebom, nie musimy się do niczego „naginać”. Uczymy się wyłącznie i precyzyjnie tego, czego sami chcemy i/lub musimy.
2. Robiąc samemu karteczki piszemy na nich odręcznie. Dzięki temu lepiej zapamiętujemy pisownię.
3. Możemy ich zrobić dowolną ilość, dodawać nowe, wyrzucać niepotrzebne, zastępować innymi. Mamy w ten sposób swój cały własny system i jesteśmy niezależni.
4. Własne karteczki możemy wzbogacić dodatkowo różnymi środkami graficznymi, np. kolorami, podkreśleniami, obrazkami, strzałkami, gwiazdkami itp. itd. To ułatwia potem zapamiętywanie poszczególnych słów.
5. Nie wydajemy dodatkowo pieniędzy.
Na każdej karteczce piszemy po jednej stronie czasownik po polsku, na drugiej ten sam czasownik po niemiecku.
Możemy napisać:
- „goły” czasownik, bez niczego innego (np. haben)
- czasownik i jego formy nieregularne (np. lesen – er liest)
- czasownik i jego czas przeszły (jeden lub oba) (np. sprechen – sprach – gesprochen)
- czasownik i jego odmianę przez osoby (np. ich schreibe, du schreibst, er schreibt… itd.)
- czasownik i przykład/y jego zastosowania w wyrażeniu i/lub zdaniu (np. Ich will im Leben viel erreichen.)
- czasownik i przyimek lub przyimki, z którymi się łączy (np. warten auf)
- czasownik i przypadek, z którym on się łączy (np. mögen – kogo?co? Biernik/Akkusativ)
Co z tym wszystkim robimy dalej, tzn. jak takich karteczek używać?
Na ten temat są różne teorie.
Generalnie, „leniwi” (względnie – idący na łatwiznę) spoglądają na niemiecką stronę i „odgadują” polski odpowiednik. Pracowici i zaangażowani robią odwrotnie. Znacznie efektywniejszy kierunek nauki to właśnie z polskiego na niemiecki. Można zacząć od niemieckiego na polski, ale to naprawdę stosunkowo proste zadanie. W drugą stronę jest dużo trudniej. Ale właśnie taka nauka jest wyjątkowo skuteczna.
Przerabiasz więc wszystkie słówka. Te, które już umiesz, odkładasz na lewo, te, których nie – na prawo. Następnie przerabiasz już tylko te odłożone na prawo. I tak dalej, aż do skutku.
Dobrze jest często tasować karteczki, żeby nie przyzwyczajać się do ich kolejności. Dobrze jest czasem powtarzać także te „z lewej strony”. Dobrze jest zestaw karteczek brać ze sobą wszędzie, bo może się zdarzyć, że np. czekamy na autobus lub robimy coś równie nudnego i marnujemy nasz cenny czas.
Dobrze jest też grupować sobie karteczki według różnych kryteriów, dzielić je sobie na dzienne lub tygodniowe „porcje”. Można je trzymać w jakimś pudełku lub po prostu związywać jedną lub dwiema gumkami, żeby się nie rozsypywały.
Warto nawet te dawniej zrobione karteczki czasem powtarzać, i/albo robić większą powtórkę np. raz na tydzień lub raz na miesiąc. Każdy powinien sam dojść do tego, z jaką częstotliwością co powinien przerabiać, żeby mieć z tego największy pożytek.
Oto spis 100 najczęściej używanych czasowników w języku niemieckim w kolejności od najczęściej używanego do tego na miejscu setnym. Nie dzielę ich tu już na dalsze podgrupy, typu „regularne” czy „nieregularne” lub „rozdzielnie złożone” czy „modalne”.
sein, haben, werden, können, müssen, sagen, machen, geben, kommen, sollen, wollen, gehen, wissen, sehen, lassen, stehen, finden, bleiben, liegen, heißen, denken, nehmen, tun, dürfen, glauben, halten, nennen, mögen, zeigen, führen, sprechen, bringen, leben, fahren, meinen, fragen, kennen, gelten, stellen, spielen, arbeiten, brauchen, folgen, lernen, bestehen, verstehen, setzen, bekommen, beginnen, erzählen, versuchen, schreiben, laufen, erklären, entsprechen, sitzen, ziehen, scheinen, fallen, gehören, entstehen, erhalten, treffen, suchen, legen, vorstellen, handeln, erreichen, tragen, schaffen, lesen, verlieren, darstellen, erkennen, entwickeln, reden, aussehen, erscheinen, bilden, anfangen, erwarten, wohnen, betreffen, warten, vergehen, helfen, gewinnen, schließen, fühlen, bieten, interessieren, erinnern, ergeben, anbieten, studieren, verbinden, ansehen, fehlen, bedeuten, vergleichen.
Jeśli znasz wszystkie te czasowniki, potrafisz je odmienić przez osoby w czasie teraźniejszym i w czasach przeszłych, wiesz z jakimi przyimkami i przypadkami się łączą, to naprawdę znasz już spory „kawał” niemieckiego. Jeden z najważniejszych. Gratuluję.
Jeśli nie znasz, to do roboty! Nie ma na co czekać 😉
Świetny pomysł! biorę się do robienia karteczek!!! 🙂
Do uczenia się takich par typu pytanie/odpowiedź doskonale nadaje się polski program komputerowy supermemo, którego stosuję już od prawie 20 lat. Polecam.
Jasne, można też na komputerze. Ma to zalety: niektórzy po prostu „kochają” wszystko elektroniczne i komputerowe i szybciej to do nich trafia. Przeciwko przemawia jednak też kilka argumentów: karteczki można wszędzie ze sobą wziąć, komputer niekoniecznie. Trzeba się znać na komputerze (i go w ogóle mieć), dobrze byłoby też szybko bezwzrokowo pisać na klawiaturze… Ja osobiście, mimo, iż kocham wszystko komputerowe i bardzo szybko piszę bezwzrokowo preferuję wciąż własnoręcznie pisane karteczki… Ale każdy musi to wypróbować dla siebie. Jeśli ktoś łatwiej uczy się na supermemo, to niech się uczy. Koniec końcem liczą się tylko efekty.
ja tez robie karteczki
Dziękuję za komentarz na moim blogu 🙂 To bardzo miłe słowa od osoby z takim bogatym doświadczeniem jak Twoje.
Blog, o którym mowa, jest tu: http://www.jezyk-niemiecki-blog.com/
Śliczny, prawda? I tak lekko, bezpośrednio pisany. Polecam!
Oh yeah! Mam nowy cel. 😀
Czy mogłaby nam Pani powiedzieć, jakich czasów używa się w języku niemieckim najczęściej? 🙂
Tak, oczywiście!
W kolejności:
1. cz. teraźniejszy (Präsens), np. Ich arbeite hier.
2. cz. przeszły złożony (Perfekt), np. Ich habe hier gearbeitet.
3. cz. przeszły prosty (Präteritum), np. Ich arbeitete hier.
4. cz. przyszły I (Futur I), np. Ich werde hier arbeiten.
5. cz. zaprzeszły (Plusquamperfekt), np. Ich hatte hier gearbeitet.
6. cz. przyszły II (Futur II), np. Ich werde hier gearbeitet haben.
Bardzo mi pani pomogła, dziękuję 🙂
Niemcy nie jedzą, nie piją, nie myją, nie gotują?
Ciekawe spostrzeżenie 🙂
Ta lista opiera się na oficjalnych badaniach częstotliwości użycia, więc wygląda na to, że o jedzeniu, piciu, myciu i gotowaniu jednak się rzadziej mówi 😉