Niemiecka głoska „ch”

Zauważyliście właściwie, że „ch” wymawia się po niemiecku na kilka różnych sposobów?

Sposób pierwszy:

„Normalnie”, tak jak znamy to z języka polskiego i np. słowa dach. Dach to po niemiecku „das Dach” i wymawia się to dokładnie tak samo jak po polsku (bo słowo zresztą w ogóle jest niemieckie). Tak samo  „ch” wymawiane jest w pozycji po samogłoskach a, o, u lub au (chyba że należy już do końcówki -chen, patrz: sposób drugi).

Przydłady: auch, Buch, Loch, nach, brauchen, machen

Sposób drugi:

Podobny do polskiego „ś” w słowie „miś”. Tu obruszą się niewątpliwie fachowcy z dziedziny fonetyki, ale trudno. Tak naprawdę nie ma tej głoski w języku polskim, ale najbardziej zbliżona do niej jest właśnie „ś”. Bardzo zbliżona.

Przykłady: ich, Milch, mich, Licht, sprechen, Kirche, weich, także wszystkie końcówki -chen, np. Häuschen, Männchen, Kätzchen itd.

Reguła: PO:  ä, e, i, ü, äu, ai, ay, ai, eu, ey, l, m, n, r i w końcówce „-chen”

Sposób trzeci:

Jak „k” często przed „s” i na początku wyrazów, zwłaszcza jeśli po nich następuje od razu a, o lub u.

Przykłady: wachsen, Weichsel (Wisła), Chor, Chlor, chronisch

Sposób czwarty:

Jak „sz” w wyrazach pochodzenia obcego, jeszcze nie całkiem wintegrowanych w język niemiecki, zwłaszcza z języka francuskiego i portugalskiego. Niektórzy wymawiają także „ch” na początku „Chemie” i „China” jak „sz”.

Przykłady: Champignon (pieczarka), Charlotte, Recherche

Sposób piąty:

Jak „cz”  w wyrazach pochodzenia obcego, jeszcze nie całkiem wintegrowanych w język niemiecki, zwłaszcza z języka angielskiego i hiszpańskiego.

Przykłady: Chip, chatten, Macho

Różne warianty wymowy zależą często też od okolicy i jej dialektu, zwłaszcza wymowa regionalna południowoniemiecka różni się często od pozostałej. Np. na południu Niemcy wymawiają „China” i „Chemie”, albo np. „Chemnitz”  z głoską „k” na początku.

Reklama